excuus...
De dagen die jij had,
ik had,
het waren er te veel.
We werden het allebei zat,
het ritmeloos kloppen in de keel.
We wisten niet hoe
diep de ziel dalen kon.
Ik vroeg je manke benen niet
om een marathon.
...
En mijn dove vingertoppen
konden geen braille geloven.
"We komen het wel te boven.",
zijn letters om oren te stoppen.
Reacties op dit gedicht
| PeterdB: | Zaterdag, juni 14, 2003 23:28 |
| Ook deze is weer bijzonder! | |
| Stompie: | Vrijdag, juni 13, 2003 16:42 |
| Goed gezien van Enneke. Vind ik ook. | |
| Roxette: | Vrijdag, juni 13, 2003 01:30 |
| Indringend geschreven.... onbegrip of onwil..... Liefs Rox |
|
| Erna Muermans: | Donderdag, juni 12, 2003 23:11 |
| prachtig verwoord lani... een doodlopende relateie??? de twee eerste strofen zijn prachtig vlotom te lezen de laatste lijkt van een ander genre..;op zichzelf heel knap verwoord liefs Enneke |
|
| Sjacco: | Donderdag, juni 12, 2003 19:30 |
| Benauwend, in het laatste gedeelte is alles een keerweer... Zeer nadrukkelijk neergezet... en te voelen, ondanks alle wegen die (in dit gedicht) afgesloten zijn... Liefs, Sjacco |
|
Over dit gedicht
| Auteur: lani | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 12 juni 2003 | ||
| Thema's: | ||