Mensen lachen
Mensen lachen en praten
En kijken langs me heen
Ik zit in mijn eigen wereld
Mijn eigen wereld aan de zee
De zon die geeft haar stralen
En de golven kabbelen door
Kinderen gaan schelpen vergaren
Men roep elkaar toe met gebaren
Maar het gaat zo langs me heen
Neem het niet zo in me op
Ik loop langs de duinen
Die me de rust geeft volop
Dat is een deel van mij die zee
Daar ga ik heel vaak heen
Met mijn lief en leed en zorgen
Want daar voel ik me geborgen
Shadow
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: shadow | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 14 juni 2003 | ||
| Thema's: | ||