opa
opa
hij lag daar
het verweerde gezicht
lag verveloos
tussen de lakens
de breekbare lippen
konden niet meer lachen
de blauwe ogen
zouden niet meer stralen
zijn mond,
die ooit gesproken had,
hapte af en toe naar lucht
het moment was daar
de laatste zucht...
hij lag daar
het verweerde gezicht
lag verveloos
tussen de lakens
de breekbare lippen
konden niet meer lachen
de blauwe ogen
zouden niet meer stralen
zijn mond,
die ooit gesproken had,
hapte af en toe naar lucht
het moment was daar
de laatste zucht...
Reacties op dit gedicht
| maaike: | Vrijdag, februari 16, 2001 13:13 |
| bedankt! ik vond m zelf ook erg mooi (dat gebeurt niet vaak, dat ik gedichten van mezelf mooi vind). |
|
| Firebolt: | Donderdag, februari 15, 2001 09:36 |
| mooi gedicht... triest.. maar erg mooi... | |
| black flower: | Woensdag, februari 14, 2001 22:09 |
| sterkte maaike... | |
Over dit gedicht
| Auteur: maaike | 
|
|
| Gecontroleerd door: Carama | ||
| Gepubliceerd op: 14 februari 2001 | ||
| Thema's: | ||