Al drink ik mijn ellende leeg
en piep als een verroeste fiets 
de  klappen die je me gaf deden me niets

Lip op glas lurkend aan het schoons
wat in je in zat ,telefoontjes,oude brieven
weg ermee ze waren toch maar een herinnering
die ik niet wou zien of kon zien

Jouw had .ik nodig hoe je bevend in mijn
handen lag,tevreden ,ja rustig als een klein kind
jij zoog niet aan mij, maar ik aan jouw,genot
bracht je 

Toen ik met je vree,nooit sprak je,schat doe wat
rustige het doet zo pijn zoals mijn
vriendin vaak zei, 

Tevreden liet je de strelingen welgevallen
je was het mooiste wat ik had ,geen foto,s,geen kussen
konden mijn doen dromen over andere dingen,

Hoe je kreunde toen ik je zachtjes aanraakte
nee zoiets had mijn vriendin nog nimmer
gedaan ze was,ze was als een ijsberg  die nodig
eens ontdooit moest worden