Laat niet wat ik laten kan
Laat niet wat ik laten kan
als de dag en zon mij groet
licht mij dagend omdraait
armen uitrek naar nog hoger
dan de hemel genietend
boven zucht zonder problemen
van de vrijheid om mij heen
zweef over straatstenen
van ontmoeting
kus ik madelieven
in de borders van de stad
toch steek ik zo af en toe
met vuile blikken
een flinke vinger naar omhoog
naar niet sociale klootzak
die de rust verstoort en toetert
in het wilde weg
zijn hond laat schijten
op het randje van mijn bord
zijn auto op mijn stoep parkeert
laat niet wat ik laten kan
iemand zal het moeten doen
Reacties op dit gedicht
| peterpan: | Zondag, juni 22, 2003 16:22 |
| toen was geluk nog heel gewoon... Reinwardtstraat, Amsterdam Oost 1958 t/m 1974 ;)) |
|
| Huting: | Zaterdag, juni 21, 2003 13:22 |
| De voor en tegens van het leven, het leven en laten leven... Prachtig zoals altijd, Liefs, Doortje |
|
| Sjacco: | Zaterdag, juni 21, 2003 12:22 |
| Geweldige wending in dit gedicht! groet, Sjacco |
|
| DrieGeetjes: | Zaterdag, juni 21, 2003 08:05 |
| Zo is het! | |
Over dit gedicht
| Auteur: Laurens Windig | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 21 juni 2003 | ||
| Thema's: | ||