Ons Koenie, mijn broer
Hij kwam op zaterdag in de vroege morgen
Op zijn sportfiets kwam hij bij mij aan.
We dronken samen koffie in de keuken
Terwijl mijn geliefde nog te slapen lag
Hij was een opgewekte kerel
Had van zijn succes heel veel plezier
We hadden elkaar veel te vertellen
Hij was nog jong toen ik het land verliet.
Hij ging dood op een vroege morgen
Zo tergend langzaam ging hij dood
Ik had wekenlang ’s nachts bij zijn bed gezeten
Waar ik hem terug bracht naar zijn jeugd.
Ik bad het onze Vader die onze vader
Elke dag voor het eten bij gewoonte bad
Ik las de troostende bekende psalmen
Ik zong de liedjes door ons bei gekend.
Als hij soms ijlde noemde hij mij veerman
En wilde dat de pont meteen van wal zou gaan.
En ik vroeg om meer morfine aan een zuster
Maar regels waren regels, hij mocht nog niet van wal.
Ik heb hem langzaam weg zien kwijnen
Mijn jonge knappe broer, veranderd in skelet
Ik kan er eindelijk iets over zeggen
Zaterdagmorgen en mijn geliefde ligt in bed.
Reacties op dit gedicht
| Stompie: | Dinsdag, juni 24, 2003 11:17 |
| Jullie zijn en blijven 'close' - hier krijgt het tedere woorden. | |
| lenore: | Zondag, juni 22, 2003 17:38 |
| Ik zou met woorden alleen die mooie sterkende stilte verbreken Dus ik zwijg en lees het nog eens... Sterkte Liefs Lotte |
|
| margot: | Zondag, juni 22, 2003 14:23 |
| stil... knap en dapper geschreven... koester de mooie momenten... liefs,margot |
|
| Linda van Roessel: | Zondag, juni 22, 2003 11:08 |
| Ik voel jou pijn en krijg spontaan kippevel, Mooi geschreven |
|
| Linda van Roessel: | Zondag, juni 22, 2003 11:07 |
Over dit gedicht
| Auteur: Roelie Kuilder | 
|
|
| Gecontroleerd door: 260580 | ||
| Gepubliceerd op: 22 juni 2003 | ||
| Thema's: | ||