Misschien zou ik haar moeten zeggen
wat ik niet durf
Dat mijn liefde voor die glimlach
zoveel dieper gaat dan zeeën
Dat ik niet wil dat ons verhaal uitgeblazen
wordt door een wezen met een slurf
Dat ik haar niet verlaten kan zonder
mijn leven uit te kleden

Misschien zal zij van deze wijsheid
bijzonder schrikken
Dat ze van mijn woorden wegrent
om niet meer terug te keren
Dat ik dan voor altijd missen moet
haar meisjeskleine blikken
Dat mijn verdriet om haar verlies mij
als compost zal gaan verteren

Misschien is het beter als we
elkaar met rust laten
Dat we kunnen nadenken over de risico ’s
die verliefdheid met zich draagt
Dat we later als we groot zijn kunnen
zeggen dat we elkaar vergaten
Dat de rust wordt teruggevonden en
er niemand is die erom vraagt

Misschien zou de pijn mijn ledematen
verlammen en me blind maken
Dat ik nooit meer lief kan hebben
zonder aan haar te denken
Dat mijn afgevuurde pijlen nooit meer
een ander vrouwenhart raken
Dat haar ogen achteloos mijn pogingen
andere kanten opwenken

Misschien is het voor haar beter als
ik haar leven met rust laat
Dat ik verdwijn uit de gedachten van
een jonge vrouw met levensvuur
Dat de spijt die ik krijgen zal draaglijk
zal zijn vroeg of laat
Dat ze vrolijk verder springt met dappere
blikken zonder dat ik haar stuur

Misschien moet ik niet zeuren over
het angstzweet dat over mijn rug loopt
Dat het met de tijd wel opdroogt
wanneer ze ouder wordt
Dat mijn zin in haar sterk zichtbaar
zich steeds verder ophoopt
Dat de waarde die ik aan haar hecht
nooit wordt ingekort

Misschien heeft mijn hart meer recht
van spreken dan mijn ziel
Dat verstand geen nut heeft als
het wordt overspoeld
Dat het zeker was de eerste keer
dat ik haar zag,voor haar viel
Dat mijn pennestreek weergeeft
hoe haar zachte huidje voelt