Onmacht aan de zijlijn


Als verdriet omschreven kon worden
en woorden van troost konden worden gesproken.
Dan was deze wereld nooit zo lang
en diep in het donker gedoken.

Maar stilletjes aan de zijlijn
sta ik en tuur ik naar het leven.
Waar keer op keer oneerlijkheid
en onrechtvaardigheid blijven overleven.

Vanaf de zijlijn kijkend
vol overgave aan de onmacht.
Omdat jij bij ons weg moest
zomaar op een stomme zomernacht.

Onrechtvaardig moest jij gaan
waar wij met het verlies verder moeten leven.
Oneerlijk wat ons is aangedaan
waarom werd jou niet langer het licht in je ogen gegeven.

Verdriet overheerst de woede
en ook een sprankeltje hoop sterft weg.
Maar ik gun je echt al het mooie van de hemel
en hopelijk zie je het als ik een bloemetje bij je graf neerleg.



23 - 06 - 2003
~Miriam~