Ilussie gemeden.
Verminkte woorden groeien,
als een bloemenheide in je ziel,
rode rozen kleuren zwart bloed,
dat haar weg baant,
en de pijngrens overschrijd,
Meiden van de illusie,
die als een nachtmerrie begon,
vanuit het vagevuur geschapen,
totaan de trap,
die ons begleidt naar de dood,
egoisme beïnvloed,
de heldere kijk op het leven,
gevoelens nu troebel,
het zout tevaak gekust,
Vertekend schilder,
je de littekens op je hart,
verminkt de wereld,
tot het zicht zwart is,
te laf om te strijden.
Reacties op dit gedicht
| tkn: | Dinsdag, januari 18, 2005 11:39 |
| mooi geschreven, met diepgang , en mooie samenvoegingen( verminkte woorden, etc) nice, tkn |
|
| xavion: | Dinsdag, juni 24, 2003 21:29 |
| wat een kunstwerk lieverd! Prachtig gewoon... liefs dikke kus... xavion |
|
| artemis: | Dinsdag, juni 24, 2003 18:43 |
| fijn je weer eens te lezen meis... je beide gedichten zijn heel mooi ... wachtend op meer... liefs, artemis. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Evi | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 24 juni 2003 | ||
| Thema's: | ||