Liefste zus,
Nu heb je zelf een vriend, die je een paar maanden kent,
je wil en kan zijn wie je bent.
Ik ben heel blij voor jou,
te weten dat iemand in je leven je toefluistert "ik hou van jou".
Een paar bezoekjes kondigde je aan,
maar achteraf schoot je deze lege beloftes naar de maan.
Je zegt wel dat je me zo aanvaard, zoals ik ben,
maar je wil niet dat je vriend ziet dat ik gelukkig ben met Sven.
Ik vind het triest dat je van mij verlangt dat ik me verstop voor iemand die ikzelf amper ken,
te weten dat je ik er altijd, in je hele leven, voor je was en ben.
Ik was en ben er nog steeds voor jou,
en je weet dat ik constant aan onze band verderbouw.
Meer en meer geef je me het gevoel geen deel meer van je leven te zijn,
en dat doet heel veel pijn.
Je wil dat ik doe en laat, wat voor jou goed lijkt,
maar heb je er al eens over nagedacht dat jij ook niet verder, dan je neus lang is, kijkt?
Je wil niet dat ik ben wie ik wil zijn,
maar ik doe niet langer water bij de wijn.
Ik zet geen masker op, voor wie dan ook,
als je daar niet mee kunt leven, gaat onze vriendschap langzaam op in rook.
Uit het oog uit het hart was lang iets onbekends in mijn leven,
maar nu ik bijna 4 jaar in het buitenland woon, hebben zogezegde vrienden daaraan een betekenis gegeven.
Vriendschap voor het leven is zelden,
maar ik dacht niet dat dit voor broer en zus telde.
Zussie, ik verlang niet veel van jou,
enkel dat je broer accepteert net zoals hij dat doet bij jou.
Onze wegen gaan steeds verder uit elkaar,
ik ben hier en jij bent daar.
Ik hoop nog steeds dat je eens zijweg inslaat,
het is niet te vroeg, maar ook nog niet te laat.
Via die zijweg zouden we weer samen kunnen gaan,
daar waar voor 4 jaar, de tijd een beetje is blijven stilstaan.
Ik heb je vaker de hand gereikt en wou erover praten,
misschien zou je je eigen wereldje eens kunnen verlaten.
Dan zou je zien dat je broer niet veel anders is,
en kregen jouw woorden "ik mis je" weer een betekenis...
Deze 3 woorden kunnen veel zeggen als ze echt gemeend zijn,
maar voor mij verdwijnt de betekenis langzaam maar zeker, en dat is alles behalve fijn.

Ik hoop dat je dit leest en er eens bij stilstaat dat ik ook een leven heb. Een leven vol liefde, geluk, vreugde, ook wel eens verdriet,... Een leven vol met dingen die ik graag wil delen met jou. Maar dat laatste laat je niet toe!