uit de zee, op het strand...
De blauwe diepte van onze zee, de rode gloed van onze zon,
die steelt de horizon zo weer mee...
In gedachten de echo’s van geluiden...
In fantasie de beelden die ik zie...
De geur van zilte kruiden,de smaak van de natuur,
m’n zintuigen nemen dit alles waar, bij elke reünie...
De herontmoeting van mij en ons water,
ookal is de zee geen prater,
Fluisterend en spiegelend zegt ze veel over het verleden,
het heden en later...
Ze spreekt me rust en helder zicht...
Nooit genoeg zal ik haar kunnen beschrijven,
daarom eindig ik dit gedicht...
Luister maar naar haar zacht geruis,
alleen daar bij haar voel ik me weer thuis...
Herfstkind: | Vrijdag, juni 27, 2003 17:57 |
volgens mij heb je hier al een kleine fanclub opgebouwt, en niet zonder reden.... mooi! liefs |
|
Black Feather: | Vrijdag, juni 27, 2003 12:50 |
Van het eind tot aan het begin gelezen... en daar heb ik zeker geen spijt van! Dit is echt een plaatje, wat je boven je bed hoort te hangen, en met elke zonsondergang hoort te lezen! ..hehe, k print 'm uit! :o) Veel liefs, kspreek je snel! :o) |
|
Green Tea: | Vrijdag, juni 27, 2003 12:02 |
Prachtig , maar toch ook verlang je naar wat vuur... Liefs , Green Tea. |
|
christina: | Vrijdag, juni 27, 2003 03:52 |
:) trusten he heel mooi dichtje knuffie christa |
|
Auteur: xavion | ||
Gecontroleerd door: Firebolt | ||
Gepubliceerd op: 27 juni 2003 | ||
Thema's: |