schelpen
...maar wat ik hoor is stilte –
ik denk je stem, maar de woorden vallen
naast de kwestie, de klanken raken niet
hun afwezigheid kraakt enkel mij,
en mijn gedachten
denken dat je zegt –
dat je van me houdt, is als luisteren
naar een schelp, het dobberen van je
dromen, het zand dat je in je eigen
ogen strooit...
houden van is niets, dan stilte en later
het gekraak van stervende schelpen
Reacties op dit gedicht
| Stompie: | Vrijdag, september 19, 2003 11:05 |
| 'in eigen ogen' had volstaan. Schelpen sterven niet, wel het weekdier dat erin zit. Probeer iets van schelpen die kraken onder de voeten, vertrapt worden. het gekraak van schelpen onder achteloze voeten het gekraak van dode schelpen Prachtig, deze. Melancholiek. |
|
| Trinity: | Vrijdag, juni 27, 2003 23:10 |
| moeilijke vergelijking aangezien ik bij de zee enkel geweldigge dingen kan bedenken..... mooi gescreven, blijf je droemn houden, leef er voor knufff trin |
|
Over dit gedicht
| Auteur: pooky | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 27 juni 2003 | ||
| Thema's: | ||