ze snappen het niet
mijn verdriet
dat ik kan huilen om een boek
en lachen bij een schildersdoek



groot worden wil ik niet meer
het doet me te veel zeer
klein zijn is alles wat ik wil
en rondlopen met blote bil



het steeds blijven houden van die ene persoon
het is nog altijd zeer ongewoon
ik kan hem ook niet vergeten
heb maanden met hem versleten



soms wil ik gewoonweg huilen
of even met iemand kunnen ruilen
het is ook niet te geloven
wat mensen je soms durven beloven



soms wou ik dat ik kon vliegen
en over niets had moeten liegen
om mijn fouten heb ik spijt
maar volgens hen is dat nu verleden tijd



en misschien snap je dit ook helemaal niet
of ken je lang niet zoveel verdriet
ik hoop dat iemand het begrijpt
en snapt dat het me spijt