ooit heb ik me van het leven willen beroven
omdat ik niet meer in het leven wilde geloven
voelde me net als toen, slecht en zo alleen
wilde toen de mensen niet meer zien, o neen
schuldgevoelens over het gebeuren in die klas
ook de angst voor de macht die daar was
wetende andere kinderen daardoor ook het slachtoffer zijn
die net als ik, nu voelen de pijn
om mijn geheim maar niet prijs te hoeven geven
gelogen en bedrogen, dacht het is voor even
het heeft onzekerheid binnen in mij gebracht
vooral bij de dingen die ik niet verwacht
ik dacht het zelf wel te kunnen klaren
door dit geheim bij me te bewaren
maar bij het ouder worden gaat het toch knagen
angst, verdriet en pijn bijna niet meer te dragen
mij op laten nemen omdat ik het zelf niet meer kon
het is daar dat het vertrouwen in hulp begon
praat nu de waarheid voortaan
vertel watm mij toen allemaal is aangedaan
ik weet herinneringen van vroeger blijven bij mij
leven met verdriet en pijn is lang nog niet voorbij
moet de negatieve gevoelens trachten te beletten
mijn leven weer op zijn kop te zetten
hoe zwaar het ook kan zijn, me dan zelf weer beloof
dat ik me niet meer van het leven beroof
proberen positief de toekomst tegemoet te zien
om een gelukkig mens te kunnen worden...... misschien