Stilte..
De stilte in huis
Valt me zwaar
Een last
Als een rugzak op mijn schouders
Die loodzwaar is
Niet onderweg even kunnen stoppen
Om uit te blazen
Blijven doorgaan
MOETEN blijven doorgaan
glimlachen
het lijkt wel jaren geleden
Net alsof we het niet meer kunnen
Maar glimlachen verleer je nooit
Net als fietsen
1 maal je het hebt gedaan
Kun je het voor altijd
Maar mijn glimlach
ligt verdoken
achter mijn berzorgde en vermoeide gelaat
Maar mijn glimlach
Zal nooit meer zo echt zijn
Als tevore jij er nog was
Valt me zwaar
Een last
Als een rugzak op mijn schouders
Die loodzwaar is
Niet onderweg even kunnen stoppen
Om uit te blazen
Blijven doorgaan
MOETEN blijven doorgaan
glimlachen
het lijkt wel jaren geleden
Net alsof we het niet meer kunnen
Maar glimlachen verleer je nooit
Net als fietsen
1 maal je het hebt gedaan
Kun je het voor altijd
Maar mijn glimlach
ligt verdoken
achter mijn berzorgde en vermoeide gelaat
Maar mijn glimlach
Zal nooit meer zo echt zijn
Als tevore jij er nog was
Reacties op dit gedicht
| greet1002: | Woensdag, juli 02, 2003 13:04 |
| Het zou ook niet goed zijn als alles trug hetzelfde zou zijn, dan heb je nix geleerd. Je glimlach zal ooit nog mooier en nog beter terugkomen :) Geloof me, zo gaat het altijd, en er zijn geen uitzonderingen. xxx Greet |
|
| *Julie*: | Woensdag, juli 02, 2003 12:14 |
| Mooi en heel triest, die glimlach komt nog wel hoor. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: *Bram* | 
|
|
| Gecontroleerd door: Goony | ||
| Gepubliceerd op: 02 juli 2003 | ||
| Thema's: | ||