Twee piepkleine stukjes ijzer draaien
eentonig in het rond
Ik houd ze nauwlettend in de gaten
voor je het weet is het gebeurd
Rijd ik rond in lompe stoelen
rotte tanden in mijn mond
En kwijl ik mezelf onder en heb ik
mijn broek met poep besmeurd
Deze dagen zijn als mooie vrouwen
ze komen en ze gaan
En hoe ik ook probeer ze te weerhouden
gaan gewoon hun eigen gang
Zonder blikken of te blozen zonder
één krokodillentraan
Laten ze me achter eenzaamheid
dat maakt me bang
Ik leef langs mensen heen die ik
liefheb en respecteer
Het is een:‘Houden van ’ niet te bepalen
vrienden voor het leven
Toch kennen ze slechts stukjes van de puzzel
en niet veel meer
Hoewel ik ze soms niet onbewust zoveel meer
had kunnen geven
Auteur: Han Sterk | ||
Gecontroleerd door: Frummel | ||
Gepubliceerd op: 06 juli 2003 | ||
Thema's: |