Ruzie met een Spiegelbeeld
Stil zitten terwijl ik
vooruitga
mezelf voorliegend
Tril en met mijn handen
zwiepend
Zwaaien naar een leegte
waar niemand
staat
Vrij achterdochtig voel ik me
verloren
In het spinnenweb dat
gedachten heet
Mijn voorhoofd wild en nat
bezweet
Alsof ik zojuist onverwacht
snel ben geboren
Mat glanzende palmen en
een vuist
Gebald kwaad op mezelf en
haat
De man met vrees die
voor hem staat
En in mijn lichaam huist
Snel denkende hercencellen
voegen er conclusies toe
Nog steeds niet van ruzies moe
die me in mijn keurslijf knellen
Reacties op dit gedicht
| lenore: | Donderdag, augustus 07, 2003 19:45 |
| Het antwoord ligt vor mijn neus het is alleen het lef om het te accepteren dat ik nodig heb |
|
| dedicated-fool: | Maandag, juli 07, 2003 00:52 |
| tis een prachtig gedicht, altijd weer jammer dat het zo somber is... maarja, een mooi gedicht is vaak niet vrolijk en verzonnen, vaak somber en pure emotie op "papier" | |
Over dit gedicht
| Auteur: Han Sterk |  
|
|
| Gecontroleerd door: Robski | ||
| Gepubliceerd op: 06 juli 2003 | ||
| Thema's: | ||