Dagelijks de weg
Telkens met pijn in het hart
Het verzorgingshuis
Aan het eind van het pad
Bij binnenkomst
Zag hem al zitten
Dit was het doel
Van de dagelijkse ritten
nietszeggende ogen
Staren je aan
hevig met
zijn lot begaan
Jaren van liefde
Heeft hij gegeven
De kracht weggevloeid
De handen beven
Tranen wellen op
Pijn worstelt met verdriet
Afscheid nemen
Steeds een beetje meer
Zo oneerlijk
Niet verdient
Hij was altijd
Mijn Vader mijn vriend
wil jansen: | Woensdag, juli 09, 2003 13:07 |
tranen..paul dank je wel | |
Caroline van Geel: | Maandag, juli 07, 2003 22:49 |
Ik krijg er een brok van in mijn keel en dat heb ik toch echt niet snel bij het lezen van een gedicht, echt mooi onder woorden gebracht. Caro | |
Huting: | Maandag, juli 07, 2003 22:22 |
O zo herkenbaar, en dan de onmacht niets te kunnen doen, niet te kunnen troosten, niet herkend worden , hun wereld is niet meer de jouwe... Waar is dan die hemel op aarde.... Liefs, Doortje |
|
Robski: | Maandag, juli 07, 2003 18:39 |
Ik weet hoe het voelt.. hoewel het afscheid allang achter de rug is.. toch blijft het moeilijk.. Groetjes, Rob |
|
Auteur: Paul Willems (Quikkie) | ||
Gecontroleerd door: Robski | ||
Gepubliceerd op: 07 juli 2003 | ||
Thema's: |