Het is moeilijk om te denken,
dat ik nu wel alles weet.
Zeker als dan ook nog je hele familie
je langzamerhand vergeet.

Ik dacht dat jullie wel wilden,
dat ik eindelijk eens gelukkig zou zijn.
Maar in plaats van mij te steunen,
bezorgden jullie me alleen maar pijn.

Een gevoel is een gevoel,
ik volg alleen maar mijn hart.
En ik merk met al wat hij doet,
hij mij hart en gedachtengang alleen maar verzacht.

Dat is toch wat ik nodig had?
Dat had ik toch in het vooruitzicht?
Waarom kunnen jullie dan niet,
al was het maar voor één keer,
iets accepteren zoals het nu eenmaal ligt?

Hem verlaten doe ik niet,
al zou dat betekenen dat ik jullie
nooit meer zal zien,
ik heb mijn geluk
en dat is wat ik nu eindelijk verdien.

Maar waarom voelt het dan zo?
Waarom heb ik mezelf door?
Want naast dat ik een heleboel won,
besef ik dat ik ook een heleboel verloor!!!