Verbond
We mogen draden niet meer
aan elkaar weven,
laten de uiteinden los
zodat ze gaan
en het nooit zullen begeven.
Zoals wanneer het schittert
en het zich verscholen houdt
onder een veilige huid van stof,
zonder dat dat hen benauwd.
En zoals wij de taal zijn
tussen alle woorden die men vindt
als ondertussen de stilte
ons verbindt.
aan elkaar weven,
laten de uiteinden los
zodat ze gaan
en het nooit zullen begeven.
Zoals wanneer het schittert
en het zich verscholen houdt
onder een veilige huid van stof,
zonder dat dat hen benauwd.
En zoals wij de taal zijn
tussen alle woorden die men vindt
als ondertussen de stilte
ons verbindt.
Reacties op dit gedicht
| Sheena: | Donderdag, juli 10, 2003 22:08 |
| sprakeloos en ademloos ... zo teer en fragiel en tegelijk zo ongelooflijk aan kracht. Sheena |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Vis | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 10 juli 2003 | ||
| Thema's: | ||