Storm van obstakels
Had ik het maar geweten
toen ik ja zei
op je uitnodiging voor een boottochtje
Maar, ik wist niets
en stemde toe
heerlijk samen met ons twee
in een bootje ver van
de bewoonde wereld
en de starende ogen
Genietend lag ik
in je armen toen plots
donkere wolken voor
de zon in schoven
In geen tijd was
het heerlijke heldere weer
veranderd in een storm
We schuilden in elkaars armen
maar dat was blijkbaar niet genoeg
De storm eiste zijn tol
en we werden overboord geslingerd
We hielden elkaar stevig vast
We zouden ons hier wel doorslaan
een grote golf trok ons
echter uit elkaars armen
Had ik het maar geweten
toen ik ja zei
tegen onze liefde
Maar, ik wist niets
van de storm van obstakels
en stemde toe
Reacties op dit gedicht
| *Julie*: | Maandag, juli 14, 2003 17:32 |
| mooi geschreven, wel jammer van die golf... |
|
| Evy*: | Donderdag, juli 10, 2003 23:50 |
| knap verwoord. Tja, soms beginnen we aan iets, en loopt het niet af zoals we het gehoopt hadden. Is pijnlijk, maar je hebt er vast goeie herinneringen aan hoop ik. sterkte en liefs, Evy |
|
| jolanda vonk: | Donderdag, juli 10, 2003 21:39 |
| Gelukkig maar dat we niet altijd weten wat ons voor zwaar weer te wachten staat. Daardoor kunnen we ook de heldere mooie ogenblikken koesteren. Mooi omschreven, groetjes Jolanda |
|
