Ik keek vaak in de spiegel en zag niemand staan.
Kom schiet nou op,wij moeten gaan!
Hoorde ik vaag in mijn oren klinken.
Maar de vraag war ik was wilde niet bezinken.

Waar was mijn ik in de spiegel gebleven?
Wie was dat?
Wat is er gebeurd met mijn leven?

Ik was het kwijt ,toch niet voorgoed,
want de volgende dag ging ik gelijk op zoek.
Ik moest het terug......
mijn glans in mijn ogen ,mijn heldere lach!
Oh wat verlangde ik naar "deze dag".

Al snel wist ik waar ik moest zoeken.
Diep van binnen.
Want zoiets staat niet in dikke boeken.
Ik moest mijn gevoel laten winnen.

Bang voor die nieuwe stap,alles was zo vertrouwd.
"Een veilig gevoel?"
Maar toch was het koud!

Ik liet mij te veel sturen,
had het roer uit handen gegeven.
Was niet meer de kapitein in mijn leven.

Ik ging weer geloven in meself.
Liet mijn mening niet verdraaien.
"schiet nou op wij moeten gaan!"
hielp ook niet meer,want nu bleef ik staan!
Ik ging niet meer de boel verfraaien.

Emoties zijn er om te tonen.
En soms liepen de tranen over mijn konen.
Lachen of huilen zijn gevoelens diep van binnen,
die moet je koesteren en beminnen!
Op je gevoel moet je vertrouwen.
En met gevoel je leven opbouwen!

En toen ik een moment wilde rusten.
En knielde voor een heldere beek.
Was ik het die naar het spiegelbeeld keek!