Trefpunt
hier komen wegen samen,
haat en liefde
gelach en verdriet.
Gesloten ramen.
Hier kom ik tot stilstand,
hier kan ik gewoon,
ik zijn.
Zonder een handleiding in mijn hand.
Al de zorgen verdwijnen,
in het niets,
ze zijn weg.
Niets kan me nu nog ondermijnen.
Mijn trefpunt,
in mijn hart,
in mijn ziel,
een plek waar ik alleen uitmunt.
Mijn eigen plekje, diep in mij.
niemand die me stoort,
niemand die me veroordeelt.
Een plekje met een schone lei.
haat en liefde
gelach en verdriet.
Gesloten ramen.
Hier kom ik tot stilstand,
hier kan ik gewoon,
ik zijn.
Zonder een handleiding in mijn hand.
Al de zorgen verdwijnen,
in het niets,
ze zijn weg.
Niets kan me nu nog ondermijnen.
Mijn trefpunt,
in mijn hart,
in mijn ziel,
een plek waar ik alleen uitmunt.
Mijn eigen plekje, diep in mij.
niemand die me stoort,
niemand die me veroordeelt.
Een plekje met een schone lei.
Reacties op dit gedicht
| ikkuh: | Zondag, juli 13, 2003 11:13 |
| mooi geschreven.. wou dat mensen wat minder snel anderen zouden veroordelen:(.. maar ja.. tzal wel te veel gevraagd zijn.. liefs jorinde.. |
|
| Evy*: | Zaterdag, juli 12, 2003 22:31 |
| en koester dat plekje maar, je plekje van rust, van jezelf. Heel mooi geschreven trouwens liefs, Evy |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Hobbeske | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 12 juli 2003 | ||
| Thema's: | ||