We lieten dromen voor dromen,
We lieten de liefde vanzelf komen
Maar de wereld is te klein,
Voor jou en mij om te samen te zijn.


We lieten de gevoelens zoals ze waren
We lieten ons hart in verdriet varen
We zochten steun bij elkaar,
We hielpen elkaar met een enkel gebaar
Maar helaas, geen toekomst meer voor jou en mij
We geraakten niet verder dan heel dichtbij!


We lieten tranen rollen van plezier,
We maakten het zo leuk en gezellig hier
Maar meer dan vriendschap kon er niet ontstaan
Geen onbeschrijfbare liefde bij volle maan.


Want we gingen naar links wanneer we naar rechts moesten gaan
We sprongen omhoog wanneer we op de grond moesten blijven staan.
Maar onze woorden drongen binnen in elkaars hart
En toch hield iets ons apart.
Wat het is zal ik nooit weten
Want ik KAN je gewoon niet vergeten
En jij mij toch ook niet?
Waarom bestaat er dan zoiets als “verdriet”


Over onze liefde kunnen we nu alleen maar dromen,
Dat deze ooit werkelijk zal komen!!!