angst overheerst mijn leven
zal ik je ooit meer
dan dit kunnen geven
als het niet zo is
kan je hier dan mee leven
ik weet het allemaal niet
dat doet me
enorm veel verdriet
hoe moet het verder
ik weet het niet
ik had beter gezwegen
niets verteld tegen jou
over het verleden
omdat ik van je hou
mijn mond gehouden
gewoon alles gelaten zoals voorheen
angst is de enige reden
dat ik inwendig stilletjes ween
wat als dat ik je kan geven
niet genoeg blijkt te zijn
hoe kan ik nu leven
met dit besef, het doet pijn
te beseffen dat ik je me
misschien nooit helemaal kan geven
waarom moet het zo zijn
door dit stomme verleden
zoveel vragen en pijn
en mijn verdomde heden
wie kan me met zekerheid zeggen
dat mijn liefde genoeg zal zijn
op mijn manier dan,
die onzekerheid doet zo'n pijn
je kan nu wel zeggen
dat het niet erg voor je is
maar wie weet heb je
het op dit vlak wel mis
twijfel overheerst weer eens mijn leven
soms vraag ik me af
waarom ik het nooit echt heb opgegeven
dan moest ik dit niet meer doorstaan
en had ik allang ergens
heel gelukkig bestaan
maar het feit dat ik van je hou
op mijn manier dan wel
is de reden dat ik de moed niet opgeef
en nu nog steeds leef