schuld...

we waren collega's en vriendinnen,soms waren we zo hard aan het lachen dat onze baas vroeg of we hadden gedronken ja op onze vriendschap hadden we wel eens geklonken maar nooit op het werk daar hielden we ons sterk

en toen op een dag,ik reed met de wagen,jij zat naast mij,zoals altijd waren we aan meezingen met de muziek die uit de radio kwam,iemand vooor mij remde bruusk,ik kon niet meer stoppen,week uit langs de pechstrook maar knalde tegen een paal,we belandden in een gracht nee dit had ik nooit gedacht

beiden waren we zwaargewond maar het schuldgevoel is veel zwaarder dan alle uiterlijke pijn,want met jou komt het nooit meer goed
ik zal het mezelf nooit vergeven ook al heb je mij nooit iets verweten
nu lachen we niet meer,jij hebt zoveel pijn,dat komt allemaal door mij
uren heb ik aan je ziekebed gestaan door mij ben jij levenslang werkonbekwaam

ik bid voor je elke dag maar niemand die het hoort,zelfs geen waterkans dat het ooit goedkomen zal maar blijven hopen,blijven bidden is het enige wat mij nog rest,mijn toekomst en de jouwe is nu al verpest