het getreur, de wilgen
allemaal gelijk gesteld
in het licht van de wassende maan
men noemt het melancholie, maar dat is een eer
voor het teisteren van verdriet
de pijl wijst naar boven, het lot te boven
en ik drink van dranken die niet bestaan
slechts in mijn dromen stromen als zijde rivieren
maar met gebogen hoofd speel ik toneel
goed genoeg voor het roerend oppervlakte
waar de klok tikt vergaat het leven
als een roes van de waarheid, van de leugen
wat men ook denkt liefde vergaat niet
zoals schepen doen in slechte gedichten