Zoals een vlam zich strekt
Zo alleen is de helderheid van de gever der verlichting
Een ademhaling na een duik in een overdekte zee
In het gaan achter vloed en eb
Zo zal de kunde van het zijn zich verhullen

Als liefde in het oog van een duivel
Als een contraperspectief in een spiegel
In de spiraal van een tornado

Een man met de rekwijdte van zijn bezittingen
Die vertrouwen en angst in en uit ademt
Die ademt door de moeheid van dat geheel

Als er niemand meer naar je kijkt
En jij ziet dat de ander probeert te lopen over water
Dan ben jij jezelf
Dan verlies jij je bewustzijn in de realiteit
En ben je niet langer een dienaar der negeerders
Dan tekent je verleden niet langer de toekomst voor je uit
De afstand van schoonheid wordt zichtbaar

De kameleon buigt voor zijn ego en wordt zich bewust van zijn rijke kleuren
Beseft zich dat hij zichzelf langzaam vergat en opnieuw begon
Opnieuw begon te slapen
En dit keer zijn dromen over zich heen liet komen