Afscheid, hoe hard kan het zijn? Doet het echt zo'n pijn? Soms als je hart zo gehard is niet. Omdat je hart het erbij liet. Maar een dierbaar iemand die je zomaar verliet. Dat doet pas pijn dat je tranen giet. Het brengt overal zoveel verdriet. Gebroken harten, veel vragen blijven bestaan. Waarom is het allemaal zo vlug voorbij gegaan? En als je weet dat er geneesende middelen voor bestaan. Dan wordt je woest, razend, uitzinnig. Weet je niet wat te doen. Als je beseft die dag gaf ik haar men laatste zoen. Dan rollen tranen weer over men wangen heen. Zo plots was je uit men dagelijks leven, je lichaam verdween. Maar ergens tussen al dat geween, voel ik je aanwezigheid. Dat je nog ergens bij me zijt. Alles wat ik toen wilde, bleven onwaarschijnlijke verwachtingen. Niemand weet hoe erg ik je mis. Ik probeer het niet te uiten. Maar het maakt het leven hard. Je kan niet meer meemaken wat je had gepland. Alles verdween, alles ging er over aarde en zand. Ik probeer sterk te zijn. Zoals er van me wordt verwacht. Ik mis je zo! Jij en je stem o zo zacht.
En mooie herrineringen blijven er bestaan. Die zullen te nimmer weggaan. Kon ik je nog maar één keer zeggen hoeveel ik wel van je hou. En dat ik weet dat je het hebt gehoord. Zou ik me veel beter voelen. Ik lig soms nachten in men bed te zwoelen. Ik vind men slaap maar niet, je blijft in men hoofd spoken. Net alsof je waakt over in men kamer. Zou je er zijn? Ik weet het niet!!!

( meme ik zal je altijd graag zien, ik draag je iedere dag mee in men hart. En onze herrineringen draag ik nog levendig mee in men gedachten. Dit is nog eens speciaal voor jou. Ook al kan je me niet meer horen, ik weet zeker dat je weet dat ik heel veel van je hou. )