Vrienden hebben me laten zakken,
Ik voel me alleen.
Ik moet mijn leven weer oppakken,
maar waar kan ik heen?

Alles in zo'n puinhoop
en ik kom er maar niet overheen!
Ik zit met mezelf in de knoop
en ben zo eenzaam en alleen!

Nachtenlang huil ik mezelf in slaap.
'S morgens heb ik geen reden om op te staan.
Het wordt tijd dat ik mezelf weer opraap,
om weer verder met mijn leven te gaan.

Mijn beste vriend ben ik verloren,
dat verdriet voel ik elke dag.
Maar niemand die het wil horen,
alsof mijn verdriet niet gelden mag.

Ik moet verder met mijn leven,
dat zie ik zelf ook wel!
Maar wie wil mij dat duwtje geven?
Ik heb een maatje nodig en snel..

Deze eenzaamheid is moeilijk te dragen
en in m'n eentje red ik het niet.
Ik durf het niet te vragen,
wie red mij van dit verdriet??