arendsogen zengen in haar dood
eenzaamheid begeleide de sterveling
nog nooit was de familie zo groot…
Haar dierbare vriendenkring
twee honden en drie katten
omsluiten haar voeten met trouw
geen onbewaakt ogenblik alleen…
In een riant fauteuil prevelt ze
woordjes van genegenheid
het instinct spoort de affectie
zij voelen het, de donkere nacht is nabij…
Aan haar gaan de visiteurs voorbij
ach, wie moet zij dan nog herkennen?
scherpe klauwen haken in haar geld
slechts de gang naar de overzijde rest…
Ze is gestorven, ten samen met de oudheid
van haar antieke stoel, verbleekt velours
een schamele begrafenis zonder woorden
haar testament, desillusie voor de dodenwakers…
zij stierf in armoede, maar niet alleen…
| tim balthazar: | Woensdag, juli 30, 2003 21:47 |
| prachtig(en je weet reeds waar dat voor staat) groetjes |
|
| wijnand.: | Woensdag, juli 30, 2003 20:02 |
| Vol bewondering heel mooi neergezet iets ander dan ik van je gewent bent maar het gedicht ontroert stemt tot nadenken Vakwerk |
|
| free: | Woensdag, juli 30, 2003 17:46 |
| prachtig jeffry! en triest :( ze had in iedergeval haar 'familie' om zich heen niet degene die zich zo noemen....dat was heel wat waard ;) liefs free |
|
| Erna Muermans: | Woensdag, juli 30, 2003 13:58 |
| heel pakkend gedicht... schrijnend weergave van een werkelijkheid...vaak gezien prachtig jeffry liefs Erna |
|