met doffe ogen starend

naar een foto op de muur
wachtend op de dood

geen stem meer

die doordrinkt in je hoofd

alleen je eigen gedachten

hoe lang moet je nog wachten

om te gaan
je wilde hier vandaan

het lijden en de pijn

je kon het niet meer aan

moe en uitgestreden is je lichaam

door de kanker uit gevreten

je wilde nu uit dit leven
als je me al zag

kwam op je gezicht

een verkrampte lach

en liet zo merken
dat je blij was dat ik er was
maar dan ging je blik

weer snel naar die foto

aan de muur

starend met tranen in je ogen

een vragende blik van wanneer
je naar haar toe zal mogen

naar je dochter

die had hij al tot zich genomen

ik weet je hebt gestreden

om te blijven leven

om ons nog zo veel te geven
maar het mocht niet baten

je moest je strijd staken

jou leven is nu voor bij 
maar in gedachten Mem

blijf je bij mij

je zoon Rinze