Het ergste is voorbij,
maar steeds komen de beelden,
en het verdriet terug.
Andere snappen niet,
dat ik nu nog zo met mama bezig ben.
Ze zeggen; Het gaat toch goed,
dan zeg ik wel; Ja, dat is zo.
Maar van binnen blijft het verdriet.
Ik het niet bevatten,
kan er niks aan doen.
Het maakt me boos en in de war,
kwetsbaar en moe.
De beelden in mijn hoofd,
die niet willen verdwijnen.
Ze maken me machteloos.


Toen mama ziek was.
Leek het wel of niets meer tot me doordrong.
Ik voelde wel verdriet,
maar besefte eigenlijk niet,
wat er gaande was.
Ik dorst het niet te uitte,
uit angst mama pijn te doen.
En nu, 2 jaar later
durf ik dat nog steeds niet.
Tegenover haar.







30-07-2003