wat is er toch met je aan de hand
je gedraagt je plots zo anders
is er in het hele land
dan niemand die je helpen kan

de jongen waar ik gek op ben
zit nog steeds ergens in jou
en iedere keer als ik hem zie
weet ik dat ik van dat stukje hou

maar mijn hersens weten beter
dit gaat gewoon niet
je doet me teveel verdriet
maar toch doet het pijn

ik moet sterk zijn en doorgaan
ik kan het wel
ik blijf wel op mijn eigen benen staan
ik heb geen andere keus

maar toch doet het pijn
om iedere keer
2 verschillende persoonlijkheden te zien
ja dat doet verdomde zeer

iedere keer als ik mijn ventje
weer in jou herken
weet ik dat ik van die jongen hou
dit gedicht vloeit nauwelijks uit mijn pen

't is zo moeilojk te omschrijven
wat ik voor je voel
de jongen die je probeert te zijn
is niet de jongen die ik bedoel

zo nu en dan zie ik hem weer
en dan doet het zo'n zeer
waarom doe je opeens zo anders??
je doet je als iemand voor die je niet bent

ik kan de problemen in je ogen lezen
maar ik weet niet of ik het je kan zeggen
want ik weet niet hoe je zal reageren
ik durf je het nie voor te leggen

misschien geef je het wel toe
misschien ben ik wel gewoon te moe
ik weet het niet
maar het doet me verdriet

(gelukkig is het nu weer goed maar ik zat er toch wel ff goed mee hoor maar ja zo is het leven he :P)