Eens reed zij paard
ik sta op de dijk.
Voorzichtig,
riep ik nog terwijl
ze al verloren liepen
omsloten door de donzige horizon
geschiedenis gewist?
de speelse zee
samengevat in een grauwe traan
die mijn wang opensnijd
en tenslotte oplost in de dijk
hier.
stond ik
als een doodskist met zonnebril
toen
zij
werd getemd door de golven
werd vertrappeld door de hoeven van 's zees schoot
de zwarte vlag die toen werd geplant
dempte langzaam
nu roept zelfs de lucht luid
schakeringen van wapperingen
met gekleurde vliegers
geheel oker
ben ik geketend aan dit getekende strand
Over dit gedicht
| Auteur: Aristide | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 03 augustus 2003 | ||
| Thema's: | ||