Smelt me als ijs in hittegolf

ik ben verloren als een route

zonder pad, vinder van vlinders

die droevig dartelen in het middenrif

en sip lijken af te wachten

totdat de glimlach zacht vervaagd

Strijk me neer voordat ik met

luide klappen val, dus noodlandingen

uitsluit voordat het gevoel plots

Afkoelt als een warme dag en dan

vastkoekt aan het klamme asfalt

als een vergeten voetafdruk

Probeer ik hulpeloos verder te

strompelen door woestijnen met

schoenen vol zand en restjes ongeloof

over de zachte kuiltjes als haar wangen

spannen. struikel ik verder als melaatse

van een geur die om me hangt als

de geborgenheid van warme dekens

Slaap ik met mijn ogen open

zodat ik zeker weet dat ik in mijn

dagdromen aan haar kan denken

zonder het risico te lopen tijdens mijn

slaap haar gezicht te vergeten en

over zaken uit te weiden die

er echt niet meer toe doen

Knijp ik meedogenloos hard in

mijn eigen arm en concludeer ik

dat ik werkelijk wakker ben knipper

onrustig met mijn ogen door haar verblind

als schittering van de scherpe zon

waan ik me even een 18e eeuwse dichter

door romantiek omgeven

Knaagt het aan mijn zelfbewustzijn

waarom zij lijkt op mijn ideaal

En me er dus maar bij neer moet

leggen dat zij me beneveld als sterke drank

die jarenlang in vaten lag

Wist ik zeker dat zij mijn eega was

ver voordat ik haar dan ook werkelijk

zag