ik wentel me in zonnestralen,
vang ze op de palm van mij hand
en laat ze onmiddellijk weer breken
waar het ontstaan is zal men mij onthouden
ik eet mijn liefde, de roos van marsepein
te zoet om te kunnen kauwen,
te fragiel om te kunnen wegslikken
de doornen in mijn keel maken de woorden
onstreelbaar, ongenietbaar
ik wentel me in het as
van de crematie van de dag
blaas het weg van mijn voorhoofd
opdat het rouwen kan beginnen
| Stompie: | Maandag, augustus 25, 2003 13:41 |
| Met je laatste gedichten deel je vuistslagen uit à la Maya. Zoete marsepein die krabt in de keel... gewenteld in as van crematie... sterke beelden! Heel rijk vind ik ook: waar het ontstaan is zal men mij onthouden. Dat is om te herkauwen om goed te proeven. |
|
| victor ruhlmann: | Dinsdag, augustus 12, 2003 22:40 |
| Weergaloos Soesa.Om stil(van bewondering)van te worden. | |
| MayadeBij: | Zondag, augustus 10, 2003 18:49 |
| Jezus, Maak Me Helemaal Gek Aseos! hmmhaha, kus! =;)}}) (en proza is nochthans geen optie, maar dat weet je zelf ook wel u devil, haha) | |
| Auteur: aseos | ||
| Gecontroleerd door: ;o)x | ||
| Gepubliceerd op: 10 augustus 2003 | ||
| Thema's: | ||