Je bent weg
Je moest aan jezelf denken
Je moet afstand nemen
Je was wel sterk
Maar ik was té erg

Waarom luisterde je niet toen ik zei:
'Zoek een andere vriendin'
'Je gaat kapot aan me'
'Ik zie dat je lijdt onder mij'
'Zie je het zelf eigenlijk wel?'

Je zei dat je er niet kapot aan ging
Je zei dat je zelf wel wist wat het beste voor je was
Je zei dat je heus wel wat aankon
Je kan inderdaad wel wat aan
Maar mij niet

Maar hoe moet ik nou tegen je doen?
Ik ben bang om iets verkeerds te zeggen
Ik weet gewoon niet hoe ik tegen je moet doen
Bang om je nóg meer pijn te doen

Ik wil je niet laten merken
Hoe kapot ik ervan ben
Want straks krijg je een schuldgevoel
En die is volkomen onterecht
Want ik ben de schuldige

Je zegt dan we wel vriendinnen blijven
Maar ik zal dingen voor je achter houden
Om je niet bezorgd te maken
Want anders komt het nooit meer goed
Maar vriendschap kan je het dan niet meer noemen

Nu ik dit alles terug lees
lijkt het alsof ik volkomen rustig ben
Maar ik zou willen schreeuwen en janken
Maar er is niemand meer die me op kan vangen

Jij was er altijd voor mij,
maar voor jou moet ik het nu verbergen
Ik hoop ook niet dat je dit gedicht ooit leest
Ik weet niks meer, ik ben alles kwijt
Ook jou...

Ik wist het van te voren al
Daarom was ik er ook zo bang voor
Die bangheid was terecht,
Want nu moet ik ondervinden
Dat ik zonder jou echt niet verder kan leven...