En daar zaten we dan op dat bankje
Zoveel te zeggen, en geen woord passeert beider monden
Blozende wangen, schuifelende voeten
Onze gevoelens zijn een van de grootste zonden

Nu al is die vriendschap aan het sterven
We voelen ons allebei verward en raar
Kunnen niet meer zijn zoals we waren
Zijn het liefs zonder maar ook met elkaar

Het probleem waarmee je worsteld
Kun je mij niet in woorden aan geven
Omdat ik dat probleem misschien wel zelf ben
Maar zonder jou, vind ik het niet waard om te leven

We zijn zulke dikke maatjes
En weten zoveel van elkaar af
We zijn misschien te close geworden
Is dit dan onze straf?

Ik weet niet hoe het verder moet
En jij zo te zien evenmin
We kunnen het elkaar ook niet zeggen
Wat heeft t dan voor zin?

Ach jochie toch
Zelfs met je 17 jaar lijk je klein
Ik zou je willen troosten, maar weet niet hoe
Misschien vind je het ook wel niet fijn?

Als er maar woorden waren
Om die gevoelens bloot te geven
Zou dit dan zoveel makkelijker gaan?
Maar is er dan nog iets om voor te streven?

Zucht, ik weet het niet meer
Waarom bestaat liefde
Als het alleen maar pijn brengt?
Wat ieders hart door midde kliefde

Misschien kom t er zaterdag van?
Misschien kunnen we er dan over praten?
Maar dat duurt nog zo lang :(
Ik wil het alleen niet zoals t nu is laten…



*geschreven voor aapje…*
*liefs mij*