Ik luister naar de maan
als ze me telkens toefluistert
dat ze je stellig zal zegenen
je zal bewaken in het duister

Ik smeek de dageraad
of ze aan kan komen snellen
zodat de dag reeds eerder
mijn gemis kan herstellen

De wolken schudden zachtjes
dauwdruppels op de zwarte grond
zo zullen ook de kussen zijn
die zich zachtjes neervlijten op mijn mond

De betoverende zonsondergang
die de kleuren van de lucht beroert
kan in al haar pracht niet evenaren
dat je oprechte puurheid me ontroert

Je bent als een pas ontloken bloem
nog half suf, niet beseffend je uitwerking
op sterfelijke mensen als ik
die pijn ervaren door hun beperking

Jij bent het beste wat mensen ooit voorgebracht hebben
meer waard alle liefde te ontvangen
dan waaruit je bent geboren
jij verwoordt de zoetste emotie die ooit in mijn hart heeft geleefd
jij omvat het mooiste gedicht uit mijn leven