depri kippiej: | Dinsdag, augustus 19, 2003 21:46 |
Ik Wil Ook Egt Niet Dat Hun Etzelfde MeeMaken AS Mij,.. Dat Ou Ik Veel Te Erg Vinden,.. Maar Voor Mij Is het inderdaad de eenzaamheid,Ik Ben ze dankbaar dta ze er voor me zijn ik ben iedereen dankbaar die er voor me is,. maar soms is het ook fijn as er iemand je kan helpen die hetzelfde heeft meegemaakt omdat die precies weet hoe jij juh voelt op dat moment en tsja het is neit leuk as je it mee maakt,......bedankt voor julllie reactie | |
Maine: | Dinsdag, augustus 19, 2003 21:30 |
ik denk dat dat de grootste eenzaamheid is in dit verhaal. Niemand die jouw pijn meevoelt en begrijpt. Alleen maar hun wenzen opleggen. Natuurlijk willen je vrienden jou niet kwijt, maar ze hoeven ook niet door te maken wat jij wel moet. Ik kan je geen advies of raad geven. Het is mijn leven niet. maar als je weggaat van hier, dan zul je nooit weten hoe de toekomst eruit ziet, hoe gelukkig je gaat worden. Wie je partner zal zijn en of jij het beter zal doen met jouw kinderen. Is het het waard om | |
THIERRY JONNAERT: | Dinsdag, augustus 19, 2003 21:12 |
Een SPREKEND gedicht... Ik luisterde naar de kreten van je ziel... tussen de zinnen... We kennen dat gevoel... Dat kleineren...dat gespot etc. Maar...ze KENNEN je niet echt...en zelfs niet henzelf ! Kop op...en vergeef jezelf...+ wees jezelf. Haat niet ( ach... ze weten niet altijd hoe gek ze doen...en hoe ze je vernederen / en soms wel... )...en haat ook niet jezelf...want je echte zelf moet nog groeien...van RUPS tot VLINDER ! Je prachtige vleugels zal je dan uitslaan, en |
|
Auteur: depriej kippiej | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 19 augustus 2003 | ||
Thema's: |