Verborgen
Zij was een nimf die boven water zweefde
Een zwarte schim die in het duister leefde
Met haar hemelsbrede glimlach overdag
Zag niemand wie er achter verborgen lag
Hoeveel pure wanhoop en intens verdriet
Ze zo angstvallig verborgen hield...
Haar diepe groene ogen keken weemoedig
En als ze alleen was, huilde ze overvloedig
Dan kwam haar echte ik naar de oppervlakte
Als ze eenzaam in een hoekje ineenzakte
Snikkend, ontroostbaar, intens haar verdriet
Dat ze zo angstvallig verborgen hield...
Niemand heeft ooit geweten waarom ze ’t deed
Omdat ook niemand zag hoe ondragelijk ze leed
Hoe zwaar waren de zorgen van ’t eenzame kind
dat altijd door lachende vrienden werd omringd?
Niemand zal ooit weten welk intens verdriet
Ze zo angstvallig... verborgen hield...
Reacties op dit gedicht
| Askhow: | Zaterdag, augustus 23, 2003 13:51 |
| I feel your mind. keep going. Your mind,eyes and you feelings are in right match. peace. |
|
| suuss: | Vrijdag, augustus 22, 2003 17:29 |
| mooi zeg, mooie woorden liefs suuss |
|
| Phoweyk: | Vrijdag, augustus 22, 2003 16:55 |
| mooi.. erg mooi, goed verwoord met gevoel erin.. gedetailleerd.. ja erg mooi :) keep writing.. knuff Phoweyk | |
Over dit gedicht
| Auteur: darkmind | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 22 augustus 2003 | ||
| Thema's: | ||