Als een klein, blauw bloempje..
In een landschap zonder zon..
Daar leek ik sprekent op,
Toen dit droevige leven begon
Maar mischien valt ermee te leven..
Kan het allemaal geen kwaad,
Maar dan moet je me beloven..
Dat je nooit bij me weg gaat.
Dat je me vasthoud als ik huil,
Me kust als ik dat vraag,
Dat je gewoon bij me blijft,
Omdat ik dat nou eenmaal vraag..
Dit heet nu 'houden van'
Maar dat klopt niet helemaal,
Lijkt meer op een drama,
Uit een oud verhaal...
Blijf nou bij me,
Kom dicht tegen me aan..
Zodat het leven weer zin heeft,
En die bloem opengaat..