Een mooie zwoele zomernacht
Zwijgend en diep in gedachten
verzonken
Staar ik in het oneindige
van de zwarte nacht.


Alleen de sterren en de maan
houden me nu nog gezelschap
in hun eeuwenoude bestaan.



In een fractie van een
seconde
valt één van hen
in stilte
richting aarde.



Ik maak vlug een wens
zal hij uitkomen
of niet
wie zal het me ooit
kunnen zeggen.



Nog steeds lig ik daan
in het donkere van
de nacht
roerloos
elke spier in een
volledige rust.



De maan begint zachtjes
te vervagen
tot er niets meer van
overblijft
Nu zijn er nog alleen
nog de zwijgzame
sterren
die overblijven in
de nacht.



Weer een ster die zachtjes
dwarrelt naar beneden
om stilletjes uit
te doven
als een kaars in
de nacht.



Op dat moment sluit ik
mijn ogen
om ze nooit meer
te openen!