ik zie haar en ze lijkt te dansen
met de golven van de warme lucht
bloedmooi als een slang die langs
een paal van glas omhoog kruipt
en me langzaam maar zeker hypnotyseert
haar ogen zijn sneeuwkristallen
zacht, zelfs nog in dit kokend zand
zwarte haren dansen elegant mee
wangen als heuvels met daartussen
lippen die woorden aan een lijn
voor me te drogen hangen
zodatik me erin kan sluieren
en de furie van de zon achterwege laten
haar handen naderen, ik voel hun woorden
zo zacht had ik ze no nooit geproeft
ze brokkelen af, een rots priemt het hoofd op
en klieft de realiteit bloot