Hier zit ik dan,
met het gevoel dat ik niets kan.
Dat de hele wereld tegen me is,
en dat ik je zoveel mis.
Je bent me constant aant negeren,
wel tientallen keren.
Het doet me heel veel verdriet,
maar dat boeit je schijnbaar niet.
Ik ben alleen nog maar lucht voor jou,
maar je denkt er niet aan dat ik zielsveel van je hou.
Het laat me gewoon niet los,
waarom ben ik nu weer de klos?
De angst dat ik je ga verliezen,
maar helaas kan ik hierbij niet kiezen.
Wat ik wel kan doen is bedenken,
hoe ik iemand anders mijn leven kan schenken.
Iemand die het leven waard is,
zonder alsmaar te hoeven vragen voor vergefenis.
Soms word het me gewoon echt te veel,
en dan denk ik: was ik maar weg, geheel!
*Adriel*
*29-08-2003*