Echo's van het gloren
Achter schaduw van
Immense stoomketels sluipt
Kervend leed doorheen
zijn verkrampte geest
Het bittere afscheid van
de liefde die hem vereeuwigd
aankeek, verkilt in tranen
van een gesloten boek
Het schip drijft verdwenen
In smeulend wolken zicht,
daar haar geur dolend
Weent over het waterlicht
Levens ver zichzelf slepend
In de echo’s van het gloren
Immense stoomketels sluipt
Kervend leed doorheen
zijn verkrampte geest
Het bittere afscheid van
de liefde die hem vereeuwigd
aankeek, verkilt in tranen
van een gesloten boek
Het schip drijft verdwenen
In smeulend wolken zicht,
daar haar geur dolend
Weent over het waterlicht
Levens ver zichzelf slepend
In de echo’s van het gloren
Reacties op dit gedicht
| Laurens Windig: | Dinsdag, november 11, 2003 19:48 |
| ~~~~~~~~ | |
| waterval: | Zaterdag, augustus 30, 2003 15:00 |
| ....of hoe verdriet ook schoonheid kan bevatten als het in zulke woorden werd neergezet..... hééééééél mooi.... véél liefs,... van waterval~~~ |
|
| Sheena: | Zaterdag, augustus 30, 2003 13:21 |
| en soms ben je gewoon een beetje stil en weet men niet wat te zeggen na het lezen van regels. dit is die keer, je kunt niet reageren, slechts voelen. Sheena |
|
Over dit gedicht
| Auteur: gunther vandenberghe | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 30 augustus 2003 | ||
| Thema's: | ||