Ineens is mijn leven omgeslagen,
ik had het eerst niet in de gaten
Maar het is verschrikkelijk zo alleen te zijn,
je zo onzeker te voelen en zelfs te haten.
Ik voel me niet meer zoals toen,
alles is op zijn kop gezet,
ondersteboven en scheef
in een keer alles anders toen ik even niet had opgelet.
Het had hetzelfde moeten blijven,
dan wist ik ten minste wie ik nu ben
want dat is volkomen onduidelijk,
het is vreselijk dat ik mezelf nergens in herken.
In geen dagboekverhalen,
spiegel of winkelruit,
in geen herinneringen van anderen,
overal ben ik verdwenen, weg en uit.
Ik wil gewoon weer verder,
hier in ieder geval doorheen
niet meer ronddwalen door de veel te grote mensenmassa
gewoon niet meer zo alleen.
Ik wou dat ik mezelf kon aankijken
en zeggen 'dit ben ik'
maar alles is anders,
ik ben de nieuwe ik.