Mijn geduld wordt op de proef gesteld.

Toch worden dingen anders beleefd, gezien, anders vertelt.

Ja, telkens word ik op de proef gesteld, mijn daden in twijfel getrokken.

Want ik leef voor mezelf en ben niet bij de juiste dingen betrokken.

Ik laat anderen die mij wel respecteren gewoon in de steek.

Wordt er gekeken en gewacht tot het moment dat ik echt breek?

Wat kan er nog meer weg, van mij worden afgepakt?

Wat kan er nog meer weg, wat kan er van mij nog worden afgehakt?

Het doet me pijn, een paradox terwijl ik steeds meer laat.

En lieg door desgevraagd te zeggen dat het wel goed met me gaat.

De wereld op z’n kop, onschuldig alleen genieten mag niet meer.

Want dan word ik van het gemis aan loyaliteit beticht, telkens weer.

Omwille van mijn kleine liefdes zal ik heel ver moeten gaan.

Ja, andere dingen wel, maar hen zal ik nooit afstaan.

Ondertussen gaan passies stuk, dat wordt niet (h)erkend, mijn eigen schuld.

En het pure gevoel van geluk wordt meer en meer door een donkere sluier omhult.

Ooit schreef ik het allermooiste liefdesgedicht, speciaal voor haar.

Het gevoel van gepaste trots kan ik niet meer vinden, hoe ik ook vaar.

Wordt wakker! Leef een gelukkig leven wordt er gezegd.

Maar zo eenvoudig is het niet. Ik geef toe; ik krijg het ook niet uitgelegd.

Ondertussen probeer ik, doe mijn best en verkrampt gehoorzaam.

Nee…, ik ben echt niet alleen…, alleen maar eenzaam.