Beelden
Ik sta hier alleen
Te wachten
Tot de trein
Voorbij rijdt…
Beelden flitsen
Door mijn hoofd,
Ik hoor je roepen…
Ik zie je bange ogen…
Ik zie je tranen
Die langs je wangen
Naar beneden rollen
Je maakt me bang
Ik wil daar weg
Maar het lijkt
Alsof mijn benen
Me niet willen dragen,
Alsof men oren
Je stem niet willen loslaten,
Alsof men ogen,
De bange blik in je ogen niet kunnen weerstaan…
Waarom steeds die beelden,
Beelden die steeds terugkeren…
Ik vergeet je ook niet
Zonder die beelden
Ik weet nog precies
Hoe je glimlachte
Hoe je ogen me meer vertelde
Als je stem
Ik weet het nog
Maar steeds opnieuw
…waarom ?…
Reacties op dit gedicht
| druppeltje: | Zondag, september 07, 2003 19:44 |
| FUCK seg........ | |
| dromertjen: | Zaterdag, september 06, 2003 14:10 |
| kop op meisie, Karen was ne schat van een kind, probeert vooral aan die momente trug te denke. Kweet t, altij bij da spoor zijn zal ni echt ideaal zijn om da stuk te vergete, but just give it a try! ;) kzie u doodgraag è mieke as ge nood hebt aan telefoontje ofzo, you know my number kusje |
|
| freya janssens: | Zaterdag, september 06, 2003 14:00 |
| Ik begrijp wat je bedoelt. Zie die vreselijke beelden ook vaak op m'n netvlies verschijnen... Gelukkig hebben we ook fijne herinneringen aan haar die ons eveneens altijd gaan bijblijven. kusje |
|
Over dit gedicht
| Auteur: *Vaneela* | 
|
|
| Gecontroleerd door: ;o)x | ||
| Gepubliceerd op: 06 september 2003 | ||
| Thema's: | ||